Jawel, ik gebruik hem nog steeds, mijn appeluurwerk. De hysterische verwondering is er wel af, de jubelsfeer is wat weggeëbd en de mentale kost is afgeschreven: ik hoef mijn uitgave na een jaar niet meer per se te verdedigen. Als ik hem nu nog gebruik, is het echt wel omdat ik er verknocht ben aan geraakt. Hij is een extensie van mijn lijf geworden. Meer nog, als ik hem niet om heb, onder de douche bijvoorbeeld, voel ik me zelfs naakt. Maar dat kan ook met de douche te maken hebben.
Technoloser
Eigenlijk had ik verwacht dat het uitzonderingsgehalte er na een jaar wel zou af zijn, dat ik meer mensen in mijn omgeving met die toestellen zou opmerken, maar dat is dus niet zo. De Apple Watch is nog steeds een curiositeit. Het ding heeft nog geen ‘killer app’, geen glasheldere reden om het aan te schaffen, is duur en geeft je nog steeds geen pikorde-punten. Integendeel, als je met het toestel rondloopt en er een telefoontje op ontvangt, zie je velen met de ogen draaien of monkelend lachen. Het is niet zo erg als met de Google Glass, die weerstand opwekte, maar ook met de Apple Watch ben je een hopeloze innovator, een technoloser, zeg maar. Hier en daar is iemand geïnteresseerd in het toestel, maar doorgaans krijg je meewarige blikken. Het staat heel ijdel, blijkbaar. Vanitas…
Dat is dan ook de meest negatieve ervaring, die er onder andere ook voor zorgde dat ik mijn Keynote-presentaties nog uiterst zelden vanaf mijn uurwerk bedien. Het leidt teveel af.
Een slag om de arm
Telefoontjes of berichten beantwoorden deed ik na enkele maanden nog slechts schoorvoetend, beducht voor de afkeurende blikken, maar sinds enige tijd stoor ik me er blijkbaar niet meer aan, en neem ik de telefoon vlugger op vanuit de pols en spreek ik ook op straat wel eens een bericht in met die stemherkenning. Het lukt me ook steeds beter om me begrijpelijk uit te drukken, al heet Anaïs er wel steevast ‘Annelies’, is ‘die virtualreality-bril’ ‘lieverdje reality bril’ en werd ’Pokemon’ gisteren toch ‘poepje man’.
Ik haal mijn telefoon sinds het uurwerk veel minder uit. To do’s, berichten, mijn agenda en nieuwe mails zie ik eerst op mijn pols en pas als het echt nodig blijkt, haal ik de iPhone boven. Fantastical 2 blijkt dan ook een schitterende polsagenda. De volgende afspraak staat steeds op mijn modulaire wijzerplaat met locatie, die meer info of de route weergeeft na een korte vingerbeweging.
Ja, ook Maps, door velen als onhandig beschouwd, gebruik ik steevast wanneer ik mij stappend naar een mij onbekende locatie begeef. Een tik op mijn pols geeft me aan wanneer ik links of rechts moet.
Bewuster niet fit
Toen ik het ding pas had, wierp ik me op de fitnessapps. Het ronden van de cirkels werkte bijzonder motiverend, en die eerste maanden slaagde ik er wekelijks in mijn limieten te verleggen. Tot het toestel het eind september opeens begaf, ik het twee weken zonder moest stellen en mijn flow gebroken was. Het is nooit meer goed gekomen. Nu stel ik vooral vast dat ik niet genoeg beweeg. Fitter ben ik niet geworden, wel bewuster van het feit dat ik niet fit genoeg ben. Dat is op zich ook al wat uiteraard. Vroeger maakte ik mezelf wel eens wijs dat ik genoeg bewoog. Nu kan ik aangeven dat dit niet zo is. Op deze week na, maar dat ligt aan die zakmonstertjes.
Het uurwerk meet mijn activiteit op vier manieren: stappen via de Pedometer++, en calorieën, trainen en staan via de standaard activiteitscirkels. Het ‘staan’, waarvoor ik elk uur een herinneringstikje krijg, lukt me nagenoeg dagelijks, mijn calorieën- en stappendoel haal ik een viertal keer per week, maar trainen geraakt zelden boven de twee volle cirkels per week.
Als cijfertjesfan blijf ik ook netjes mijn hartslag bijhouden – soms ook ’s nachts als mijn Apple Watch voldoende is opgeladen – waardoor ik nu heel prima weet hoe mijn hart zich gedraagt (20% onder de 55, 60% tussen 55 en 77, 15% tussen 77 en 93 en dan nog 5% hoger) en ook hier blijkt: nee, ik beweeg niet genoeg.
De snelle blik
Verder gebruik ik mijn uurbeest vooral om tijd en datum te checken – jaja, dat kan ook -, mijn bankrekening, de temperatuur en het weerbericht te raadplegen – doe ik vaker dan door het raam kijken, besef ik – en om Siri reminders te laten noteren. Mijn polstimer is ook mijn eierwekker van dienst geworden voor alle culinaire avonturen, en mijn werkuren hou ik graag bij uit de losse pols met Harvest.
Als fervente bioscoopganger ben ik ook dolblij met mijn Passbook, die mijn tickets onverliesbaar mee neemt. Wel verschrikkelijk jammer dat zo weinig organisaties gebruik maken van Passbook. Tot dusver kreeg ik enkel van Kinepolis, Facts, Brussels Airlines en Eventbrite tickets op mijn uurwerk .
Het stelt me ook teleur dat ik mijn uurwerk enkel als afstandbediening voor mijn iPhone kan gebruiken, en niet voor mijn iPad, de AppleTV of mijn MacBook. Ik speel mijn muziek vooral daar immers…
Vooral daar had ik meer van verwacht. Ik had gehoopt dat meer instellingen en organisaties die wearable mogelijkheden hadden omhelsd en er meer gebruik van hadden gemaakt. Maar er is nog geen Apple Watch-uitbreiding van De Lijn, de NMBS, er is nog geen Apple Pay in België. De uitgelichte apps die je in de speciale App Store voor de Watch ziet, zijn nog nagenoeg dezelfde als toen ik hem kocht… Het is wellicht een kip-ei-probleem: er wordt niet veel voor ontwikkeld omdat het nog geen groots succes is, en het wordt ook geen groots succes omdat er niet voor ontwikkeld is.
Is het ijdelheid, het gebruik van dat uurwerk? 
Hybris? Superbia? Vanitas? Ik weet het niet. Ik raad hem alvast nog steeds niet aan aan anderen, tenzij dat ook innovators of early adopters zijn, maar zelf wil ik hem niet meer missen. Ik overweeg dan ook een waterdichte case aan te schaffen. Voor onder de douche.