De Vrouwenraad startte in mei de ‘Beslist Feminist‘-blog. Met deze blog willen ze ‘een dynamische plaats maken waar een resem van stemmen zich kan uitspreken over hun visie op en/of de relevantie van feminisme in hun dagelijkse leefwereld.’ Tientallen boeiende personen deelden er al hun feministische mijmeringen, van de politici Meyrem Almaci, Wouter Beke, Gwendolyn Rutten, John Crombez tot Bart De Wever, en met bijdragen van geliefde kennissen als Petra De Sutter en Alona Lyubayeva.
En toen vroegen die lieverds warempel ook of ik iets wou schrijven.
Ik wou wel, liet ik weten, maar… ik weet niet of ik wel beslist feminist ben. “Ik hoop het eigenlijk wel, want ik associeer het met gelijke rechten, gelijke kansen, openheid voor expressie en invulling en gelijke waardering van inbreng, inspanning en resultaat. Waarden die ik zelf wel hoog in het vaandel wil dragen.
Alleen…
Ik weet niet of ik een feministe ben. Ik geef toe dat ik heel zelden naar mijn omgeving of ‘de maatschappij’ kijk vanuit die taxerende blik. Toch lijkt me dat ook dat een vereiste om de naam te kunnen dragen. Net zoals je jezelf pas socialiste, atheïst of existentialist kunt noemen als je je omgeving regelmatig vanuit dat kader bekijkt. Ik zet die bril wel eens op wanneer ik merk dat een filmheld weer een man is, wanneer blijkt dat sommige jongens mijn ‘Plafondmeisje’ niet willen lezen ‘omdat het over een meisje gaat’ of wanneer een moeder me trots omgekeerd normerend zegt dat ze haar dochter ‘nooit een prinsessenkleedje zal geven. Maar is dat genoeg om de naam in volle ornaat te kunnen dragen?”
De rest van mijn mijmeringen lees je uiteraard best op de blogsite zelf.
Veel leesplezier.