apps – Ovum Fovum

Het Appeluurwerk, een jaar later

Jawel, ik gebruik hem nog steeds, mijn appeluurwerk. De hysterische verwondering is er wel af, de jubelsfeer is wat weggeëbd en de mentale kost is afgeschreven: ik hoef mijn uitgave na een jaar niet meer per se te verdedigen. Als ik hem nu nog gebruik, is het echt wel omdat ik er verknocht ben aan geraakt. Hij is een extensie van mijn lijf geworden. Meer nog, als ik hem niet om heb, onder de douche bijvoorbeeld, voel ik me zelfs naakt. Maar dat kan ook met de douche te maken hebben.

Technoloser

Eigenlijk had ik verwacht dat het uitzonderingsgehalte er na een jaar wel zou af zijn, dat ik meer mensen in mijn omgeving met die toestellen zou opmerken, maar dat is dus niet zo. De Apple Watch is nog steeds een curiositeit. Het ding heeft nog geen ‘killer app’, geen glasheldere reden om het aan te schaffen, is duur en geeft je nog steeds geen pikorde-punten. Integendeel, als je met het toestel rondloopt en er een telefoontje op ontvangt, zie je velen met de ogen draaien of monkelend lachen. Het is niet zo erg als met de Google Glass, die weerstand opwekte, maar ook met de Apple Watch ben je een hopeloze innovator, een technoloser, zeg maar. Hier en daar is iemand geïnteresseerd in het toestel, maar doorgaans krijg je meewarige blikken. Het staat heel ijdel, blijkbaar. Vanitas…
Dat is dan ook de meest negatieve ervaring, die er onder andere ook voor zorgde dat ik mijn Keynote-presentaties nog uiterst zelden vanaf mijn uurwerk bedien. Het leidt teveel af.

Een slag om de arm

Telefoontjes of berichten beantwoorden deed ik na enkele maanden nog slechts schoorvoetend, beducht voor de afkeurende blikken, maar sinds enige tijd stoor ik me er blijkbaar niet meer aan, en neem ik de telefoon vlugger op vanuit de pols en spreek ik ook op straat wel eens een bericht in met die stemherkenning. Het lukt me ook steeds beter om me begrijpelijk uit te drukken, al heet Anaïs er wel steevast ‘Annelies’, is ‘die virtualreality-bril’ ‘lieverdje reality bril’ en werd ’Pokemon’ gisteren toch ‘poepje man’.

Ik haal mijn telefoon sinds het uurwerk veel minder uit. To do’s, berichten, mijn agenda en nieuwe mails zie ik eerst op mijn pols en pas als het echt nodig blijkt, haal ik de iPhone boven. Fantastical 2 blijkt dan ook een schitterende polsagenda. De volgende afspraak staat steeds op mijn modulaire wijzerplaat met locatie, die meer info of de route weergeeft na een korte vingerbeweging.
Ja, ook Maps, door velen als onhandig beschouwd, gebruik ik steevast wanneer ik mij stappend naar een mij onbekende locatie begeef. Een tik op mijn pols geeft me aan wanneer ik links of rechts moet.

Bewuster niet fit

Toen ik het ding pas had, wierp ik me op de fitnessapps. Het ronden van de cirkels werkte bijzonder motiverend, en die eerste maanden slaagde ik er wekelijks in mijn limieten te verleggen. Tot het toestel het eind september opeens begaf, ik het twee weken zonder moest stellen en mijn flow gebroken was. Het is nooit meer goed gekomen. Nu stel ik vooral vast dat ik niet genoeg beweeg. Fitter ben ik niet geworden, wel bewuster van het feit dat ik niet fit genoeg ben. Dat is op zich ook al wat uiteraard. Vroeger maakte ik mezelf wel eens wijs dat ik genoeg bewoog. Nu kan ik aangeven dat dit niet zo is. Op deze week na, maar dat ligt aan die zakmonstertjes.

Het uurwerk meet mijn activiteit op vier manieren: stappen via de Pedometer++, en calorieën, trainen en staan via de standaard activiteitscirkels. Het ‘staan’, waarvoor ik elk uur een herinneringstikje krijg, lukt me nagenoeg dagelijks, mijn calorieën- en stappendoel haal ik een viertal keer per week, maar trainen geraakt zelden boven de twee volle cirkels per week.

Als cijfertjesfan blijf ik ook netjes mijn hartslag bijhouden – soms ook ’s nachts als mijn Apple Watch voldoende is opgeladen – waardoor ik nu heel prima weet hoe mijn hart zich gedraagt (20% onder de 55, 60% tussen 55 en 77, 15% tussen 77 en 93 en dan nog 5% hoger) en ook hier blijkt: nee, ik beweeg niet genoeg.

De snelle blik

Verder gebruik ik mijn uurbeest vooral om tijd en datum te checken – jaja, dat kan ook -, mijn bankrekening, de temperatuur en het weerbericht te raadplegen – doe ik vaker dan door het raam kijken, besef ik – en om Siri reminders te laten noteren. Mijn polstimer is ook mijn eierwekker van dienst geworden voor alle culinaire avonturen, en mijn werkuren hou ik graag bij uit de losse pols met Harvest.

Als fervente bioscoopganger ben ik ook dolblij met mijn Passbook, die mijn tickets onverliesbaar mee neemt. Wel verschrikkelijk jammer dat zo weinig organisaties gebruik maken van Passbook. Tot dusver kreeg ik enkel van Kinepolis, Facts, Brussels Airlines en Eventbrite tickets op mijn uurwerk .

Het stelt me ook teleur dat ik mijn uurwerk enkel als afstandbediening voor mijn iPhone kan gebruiken, en niet voor mijn iPad, de AppleTV of mijn MacBook. Ik speel mijn muziek vooral daar immers…

Vooral daar had ik meer van verwacht. Ik had gehoopt dat meer instellingen en organisaties die wearable mogelijkheden hadden omhelsd en er meer gebruik van hadden gemaakt. Maar er is nog geen Apple Watch-uitbreiding van De Lijn, de NMBS, er is nog geen Apple Pay in België. De uitgelichte apps die je in de speciale App Store voor de Watch ziet, zijn nog nagenoeg dezelfde als toen ik hem kocht… Het is wellicht een kip-ei-probleem: er wordt niet veel voor ontwikkeld omdat het nog geen groots succes is, en het wordt ook geen groots succes omdat er niet voor ontwikkeld is.

Is het ijdelheid, het gebruik van dat uurwerk? Hybris? Superbia? Vanitas? Ik weet het niet. Ik raad hem alvast nog steeds niet aan aan anderen, tenzij dat ook innovators of early adopters zijn, maar zelf wil ik hem niet meer missen. Ik overweeg dan ook een waterdichte case aan te schaffen. Voor onder de douche.

Pokemon Go? Way to go!

Natuurlijk zou er gezeurd worden. Dat stond in de Pokeballen geschreven. Gevaar! Paniek! Privacy! Ongevallen! Een bubbel! Inbraken! Volg de tag ‘Pokemon Go’ op De Standaard en je leest meer afschrikwekkende dan lovende titels. De ongevallentitel komt zelfs twee keer voor. De tweede keer om toe te geven dat het eerste artikel over een zwaar Pokemon Go-ongeval volledig verzonnen is, maar intussen bevestigt de titel toch maar netjes de negatieve teneur.

Waarom eigenlijk, vraag ik me dan af. Waarom staat het zo goed om goedkoop – en zelfs ronduit onjuist – neerbuigend of negatief te doen over wat populair is? De hoogleraar mediacultuur Stef Aupers buigt zich in dezelfde krant over het culturele onbegrip voor de onbekende vorm van nieuwe media die nog niet begrepen wordt vanuit de gevestigde mediacultuur, maar verzekert dat het zal koelen zonder blazen. “Kenmerkend aan uitbarstingen van mediapaniek”, zegt hij “is dat zij heftig zijn, maar tijdelijk.”

Ik had alvast geen zin in paniek, heb het spel gedownload en me al op maandagmorgen de weg op begeven. Op zoek naar Charmeleon, Pikachu en Bulbasaur, maar ook op zoek naar potentie. En ja, vooral dat laatste vind je in drommen.

Bewegen, nu met extra beleving

Het meest gehoorde applaus richt zich op het bewegen zelf. En ja, hoor, je beweegt weer. Ik had al langer stappentellers en Apple Watch-cirkels, maar de zoveelste wandelroute doorheen het dorp of het fietsparcours over de naburige helling kwamen me stilaan de strot uit. Je weet al waar je hartslag de lucht in zal gaan en waar het even uitbollen wordt met de wind in de rug. Yada, yada. De lol was eraf.
En toch, vanmorgen, met de Pokemon Go in de hand, stapte ik warempel mijn hele bewegingscirkel vol nog voor het acht uur was. Ik stapte van Pokestop naar Gym, van merkpunt naar beestje, van pocket monster naar bezienswaardigheid en weer terug en opeens was er anderhalf uur om. En ik had er nog van genoten ook.

Bewegen heeft vaak een ‘experience’-probleem. Je weet wel dat het zinvol hoort te zijn, maar je merkt het niet meteen. Je moet al flink wat bewogen hebben om te merken dat je vooruitgang boekt. Pas als je heel straf aan het bewegen bent, kom je in die fenomenale roes terecht en wordt het bewegen echt een doel op zich, maar voor je zover geraakt, is er wel een serieuze weg af te leggen. Hoe overbrug je die?
In het 7E-model hebben we het dan over de Enhanced of zelf Augmented Experience: wanneer de zin van de beleving niet instant duidelijk is, trekken we het blik ELVIS open: het verhogen van de beleving met extra Emotie, Lichamelijk genieten, Verwondering, Individuele schouderklopjes en Sociale steun of competitie.
Dat kennen we al langer dan vandaag. We sporten met vrienden, zetten streepjes, houden routes bij, noteren tijden, delen ze op Facebook… maar het kan nog meer en beter, ontdek je bij Pokemon Go.

Uitbroeden wordt uitstappen

In het 7E-boek verwoordde ik nog mijn twijfels bij het te zwaar aanbrengen van externe beleving bij de Experience. Net zoals een overdreven accent op beloning (Encourage) de persoonlijke motivatie (Enthuse) ondergraaft, kan een accent op ELVIS de zin van het gedrag ook onderuit halen. Dat geloof ik trouwens nog steeds. Alleen… wat als het gewoon werkt? Waarom zou je zeuren over de zin van het gedrag, als mensen het gedrag uit pure fun stellen? Je gaat toch ook niet treuren dat er enkel gedanst wordt als er muziek is? Ik hoef echt de zin van dansen niet te begrijpen om er plezier aan te beleven, toch? En nee, ik dans niet zonder muziek. Dan kan ik wandelen met Pokemon Go.

Pokemon Go geeft ook nieuwe ‘zin’ aan het wandelen. Je doet het om op locaties te geraken, uiteraard, maar opdat je niet sowieso de auto zou nemen of je zou laten voeren door mama of papa, houdt de app ook bij of je daadwerkelijk beweegt, en laat die app je de stappen ook omzetten in uitbroed-energie. Je broedt Pokemons uit door te stappen. Je stapt zo’n monstertje gewoon uit zijn ei. Als dat geen maffe vondst is! Je kunt overigens wel heel traag te fietsen om de app te bedotten maar dat wordt al een vaardigheid op zich, die ook wel punten verdient.

Een fraaie lik verf voor de wandelzoektocht

Maar er is nog meer. Wat me vooral verbaasde bij die eerste Pokemon Go-wandeling, was dat ik met nieuwe ogen naar mijn platgetreden paden ging kijken. Ik had al gelezen dat anderen die ervaring ook hadden, maar ik had het weggewuifd. Ik kende mijn omgeving wel. Ik loop die route meerdere keren per week op weg naar een brood of een verse lading kersen.

En verhip. Ik was nog geen dertig meter ver of het ding wees me al op een beeldje dat ik nog nooit had gemerkt. In een mooi verzorgde tuin op een Pokebolworp van mijn deur staat een smeedijzeren wereldbol rustgevend opgesteld achter een haag. In een nis staat een fraaie madonna; onder de brug knappe graffiti en op het kerkhof – jawel – vraagt de app me stil te staan bij enkele gedenktekens die me voorheen niet waren opgevallen.

Ik ben altijd al dol geweest op wandel-, fiets- en autozoektochten en merk dat deze Pokemon Go die potentie ook in zich draagt. Ze geeft nog directer feedback en weet je instant te belonen, te verrukken en te verwonderen.

Erfgoed in Pokebollenland?

Hier schuilt een schat aan mogelijkheden voor erfgoeddiensten, jubel ik meteen. Al is er wel nog werk aan de winkel, want bij de meeste standbeelden ontbreken de basisgegevens en een klein stukje storytelling vond ik er helemaal niet. Bij een gevel met uitgewerkte beelden stond ook enkel dat: ‘gevel’. Dan wil ik toch meer weten. Wat stelt het voor? Waarom staan die beelden daar? Wie zette ze? Wanneer? Werk voor de erfgoedvertellers! Wat zou het mooi zijn als de ontwikkelaar de Pokepost-database zou openzetten voor erfgoedcellen.

De database in kwestie is enkele jaren geleden opgezet voor Ingress, een gelijkaardig Augmented Reality-spel over spionnen en aliens voor adolescenten, maar is nu niet meer vrij aan te vullen. Niantic, de ontwikkelaar, overweegt om die locaties duur te verkopen aan bedrijven, winkels en horecazaken… Laat ons hopen dat UNESCO of een andere erfgoedspeler zijn groot hart laat zien, Niantic omhelst en hen weet te overreden om een via die populaire app nog meer omgevingsverweven cultuurverhalen te delen. Geschiedenis, weetjes, verbanden, inzichten, kennis, ontdekkingen…

Pokemon Go kan zo opeens die openluchtleraar worden waar we al zo vaak op hebben gehoopt: hoe laat je jongeren maar ook ouderen verwonderd om zich heen kijken naar een rijke wereld? Misschien wel via een zakmonster?

Team UNESCO aan de zet. Gotta teach ‘em all!

Een nudge-leesmap? Probeer het 7E-magazine

Al enkele jaren nu verzamel ik gedragsinzichtelijke artikels met Flipboard, een vrolijke app die het bijeengesprokkelde materiaal netjes bundelt in een digitaal magazine. De meest recente vondsten ervan vind je ook in de marge van deze website, maar het leest een stuk aangenamer en vlotter in Flipboard zelf.

Vroeger had je de app zelf nodig om die magazines te kunnen inkijken, maar sinds enige tijd volstaat een browser. Dit in gedachten en met de bijleeszomer voor de deur – laten we maar op regen rekenen, nietwaar – vond ik het een geschikt moment om mijn leesmap voor iedereen open te stellen.

Kortom, veel leesplezier met het 7E-magazine, en merk je dat ik een bijzonder interessant artikel over het hoofd heb gezien: aarzel dan niet me daar attent op te maken via twitter (@fatatookay) of in de commentaren. Samen wisten ze alles, nietwaar.

Het glas wijs van een proefkonijn – Mijn merlot door de 7E-mangel

Ik hou van een glas wijn. Zelfs van twee. En als het even kan: liefst een Merlot, niet te zwaar, soepel en vol van smaak bij een bord pasta, een schoteltje kaas, een goed gesprek of ’s avonds in de zetel met een gezellig boek. Wijn is een stuk joie de vivre, die ik dag na dag geniet. Maar het is vooral een hardnekkige gewoonte geworden.

Ik denk niet dat ik zwaar alcoholverslaafd ben. Het beheerst mijn leven niet, nog niet, en voor zover ik dat zelf kan inschatten, denk ik ook niet dat mijn relaties of mijn werk eronder lijden. Toch vrees ik dat ik, zoals zoveel sociaal drinkende Vlamingen, wel af en toe een stap zet op die brede trap richting alcoholisme. Wanneer ik na een avondje uit merk dat dat mijn hersenen toch bonken en mijn gedachten gemarineerd lijken, zeg ik net als zovelen the day after: “Ik moet misschien toch gaan opletten.”
En als je dan net een boek over gedragsverandering hebt geschreven, dan kun je je er uiteraard niet zomaar vanaf maken. Dan moet er een actieplan worden opgesteld. Met mooie schema’s. En 7E’s.

Het vermaledijde ‘niet’

‘Niet drinken’, ‘niet roken’, ‘niet vloeken’… Ze hebben allemaal dat ene woordje ‘niet’ gemeen en dat vind ik een lastige als je gedrag ergens heen wil sturen. Het accentueert immers alleen het ongewenste gedrag. Het zegt waar ik moet weg blijven, niet waar ik heen moet.
“Kom niet in dat ene kamertje”, zei Beest tegen Belle. “Eet niet van die boom”, zei dat bijbels hoofdpersonage tot de mens. “Denk niet aan een olifant”, zegt de coach die een punt wil maken tegen haar publiek. En dus stappen we het kamertje in, bijten we in de appel en zien we de olifant in de coach. ‘Niet’ lijkt zoveel te betekenen als: ‘dit is interessant’. Een verstokte roker denkt bij ‘Niet roken’ niet aan ‘niet’, maar wel aan ‘Roken!’

‘Waarom zou dat bij ‘geen alcohol drinken’ anders zijn?’, denk ik, dus besluit ik om mijn doelstelling positief, helder en concreet te helder te formuleren. Ik ben me er bovendien van bewust dat wijn of andere alcohol drinken niet één maar meerdere gedragspatronen in houdt. Er is het drinken bij het eten, het drinken in gezelschap en het drinken als ontspanning op de bank. Drie verschillende triggers die toevallig een gelijkaardig gedrag oproepen, maar wel een andere ‘beloning’ opleveren.

Drie triggers, drie doelen

Bij het tafelen is het een gewoonte die bijna is uitgegroeid tot een ritueel. Bij de Italiaan waar we af en toe gaan eten, kennen ze het ritueel al en hoef ik zelfs niets meer te zeggen. Ik krijg mijn port al bij het binnenkomen en het glas rode wijn zodra het eten wordt opgediend. Dekken we de tafel, dan komt het wijnglas tegelijk met het bestek naast het bord. Ik denk er niet meer bij na. Eten = wijn. De beloning is zorgeloze smaak.

Het sociaal drinken heeft dan weer met defaults te maken. In mijn Vlaamse kennissenkring staat de cava al koud voor ik aanbel, en staan de wijnen voor de rest van de avond al gechambreerd. Geen alcohol drinken is er ingaan tegen de stroom van verwachting. Ik protesteer ook niet, want ik voel me doorgaans heel onzeker en zelfs ongemakkelijk in gezelschap waardoor ik de neiging heb in een hoekje te kruipen. Alcohol lijkt dat te doorbreken en een andere, vrijpostige Fran wakker te maken, wat het sociaal contact versoepelt. Die beloning opvangen wordt een harde noot, weet ik, maar de beloning van ‘het vlotter sociaal contact’ heeft gelukkig ook een tegenhanger: ik hou niet van de onbedachtzaamheid waarmee Fran on the Rocks rauwe uitspraken in het rond strooit.

Het drinken op de bank lijkt me de makkelijkste om aan te pakken. De trigger is er doorgaans vermoeidheid na stress, nood aan ontspanning en het stilzetten van de mallemolen. Dat lukt trouwens toch niet altijd, want soms lijkt de mallemolen wel aangezwengeld te worden door het opgefokte druivensap.
Ik draag mezelf dus op om voor elk van die triggers een wijnvervanger te zoeken die toch een positief gevoel oplevert. En dat moet ik doen tijdens de maand mei. Ik zal de hele maand dus ook geen alcohol drinken, maar het accent ligt niet op het ‘niet’ maar op het ‘zoeken en testen van alternatieven’. Dit biedt al een eerste framing, die het alvast tot een leuke uitdaging maakt. De volgende stappen worden het vinden van de alternatieven, het vasthouden en het omzetten evan naar gewoontes.

Beginsituatie

Ik heb het wat de Explore-fase betreft wel makkelijk. Ik zit al meteen bij ‘tastgedrag’, want ik wil het nu eenmaal proberen en zoeken. Bewustzijn en bezorgdheid is er, inzicht ook wel en intentie is nogal duidelijk. Bovendien weet ik ook al dat ik een zeker verlies van beloningen verwacht, maar ook positieve verwachtingen heb, ik ervaar dat ik vol zelfvertrouwen uitkijk, wetende dat sommigen mij zullen steunen en anderen me zullen verleiden.
De defaults, de sociale druk en de vaste gewoontes worden de grootste drempels, vermoed ik.

De 7E’s in stelling

De hefbomen spelen naar goede gewoonte in op meerdere drempels en sleutels. Ik voorzie er alvast een setje om me niet alleen door de maand te helpen, maar hopelijk ook om alcohol te reduceren tot een rariteit in mijn leven.

Experience:
In eerste instantie zal ik nood hebben aan feedback, vermoed ik. “Ben ik goed bezig?” “Geef me eens een schouderklopje.” Daarvoor moet de app Habitseed opdraaien. Die vraagt me elke dag hoe het ermee staat, en het brave ding laat een plantje meegroeien met mijn nieuwe gewoontes. Je kunt de app ook voor andere gewoontes instellen, maar ik test het even uit met mijn glas wijn. Na vier dagen merk ik alvast dat ik toch nog steeds blij lach als ik een nieuw blaadje zie verschijnen. Een leuke ‘add-on’ voor de experience, maar niet ‘the real thing’ uiteraard.
Nee, daarvoor kijk ik naar de alternatieven zelf. Zal het me lukken om bevredigende alternatieven te vinden? Ik merkte dit weekend dat het prepareren van een tomatensap met selderijzout en tabasco al een rustgevend gevoel gaf. Niet handig of smakelijk bij een doorsnee maaltijd, maar wel een tip voor het glaasje op de bank en misschien ook voor een huiselijk sociaal moment.  Alle zintuigen moeten geprikkeld, en ik moet me ook met het alternatief kunnen identificeren. Die tomaat heeft alvast dat voordeel. Ik ben opgegroeid bij een tomatenkwekerij en noemde mezelf ooit de Tomatenridder. We maken het persoonlijk!
Ik meet trouwens allerlei lichamelijke parameters, van hartslag tot slaappatronen, zodat ik ook daar verschuivingen zal kunnen merken. Anders drinken moet immers zinvol blijken.
Engage:
Sociale steun heb ik, zij het omfloerst want we blijven trotse wezens, gevraagd op Facebook en alvast al aangeboden gekregen in de vorm van vele likes en een expliciete steunbetuiging van een goede vriend. Ik verwacht ook steun van mijn vriendin, die zelf niet drinkt en dus een lichtend voorbeeld is, en van de app Stickk. Die applicatie noteert je voornemens die je vervolgens met iemand deelt. Het delen van voornemens verhoogt de kans dat je je eraan zult houden. Daarom uiteraard dat ik ze omzwachteld heb: zo heb ik het falen toch al ingebouwd, snoodaard die ik ben.  De belangrijkste sociale druk komt echter van deze blogtekst. De inzet wordt nu hoger. Ik zet 7E in, en deel dat met mensen die ongetwijfeld geboeid uitkijken naar de effectiviteit van dat model. Het gaat dan niet meer om het drinken zelf, maar om het slagen of falen. Een extra betekenislaag, kortom.
Enthuse:
Ik ben me van die laag bewust uiteraard, en ben niet te beroerd om die ook in te zetten. Dat hoort immers bij het Enthuse-inzicht. Ik verbind de uitdaging met andere verlangens en verwachtingen en wil er een consistentie in. Bovendien wil ik uiteraard niet dat ik ondanks het gebruik van het 7E-model toch in mijn opzet faal, wat een extra motivatie oplevert. Die boor ik aan en zet ik in, ook al besef ik ook wel dat zo’n persoonlijke proef geen wetenschappelijke testwaarde heeft. Daar gaat het ook niet om bij Enthuse, het gaat niet om rationele bewijzen, maar om eigenwaarde, persoonlijke waardeschalen en thema’s die je boeien, en frames die me nopen tot actie.
Ik wijs mezelf bovendien niet zozeer op het mogelijke verlies, maar wel op snelle winst. Ik voel me frisser (ook al ben ik dat niet aantoonbaar), wakkerder en misschien verlies ik – zoals een vriend me opmerkte – wel wat overtollige kilo’s. De positieve verwachtingen trekken we vooruit en probeer ik zo veel en snel mogelijk op te merken.
Enable en enforce:
Het gewenste maak ik toegankelijker, het ongewenste moeilijker. Dus is er momenteel geen alcohol in huis, en haal ik verschillende andere fris- en vruchtendranken in huis. Alcoholvrije wijnen en bieren laat ik momenteel. Die hebben het nadeel van de afwezige olifant.
Sociaal zal ik in Vlaanderen alvast tegen de default moeten opboksen, maar ik probeer me alvast op frisdrank en fruitsap te programmeren. Bij mijn Nederlandse vrienden valt dat een stuk makkelijker. Bij hen is koffie immers de default. Daar is het makkelijker om niet te drinken, al voel ik daar toch hoe diep de gewoonte is ingesleten. Een verjaardagsfeest zonder knallende kurken blijft me verbazen. Maar het went. De default regeert. Laten we koffie of frisdrank default maken.
Enlighten:
Nee, in de gevolgen van alcoholmisbruik zal ik me niet verdiepen. Af en toe eens opfrissen mag wel, want dat steunt de idee van zinvolheid, maar ik wil meer energie en tijd investeren in alternatief gedrag dan in bezorgdheid.
Exemplify:
Ik moet zelf het voorbeeld geven, zegt het model, wat wat gek is, nu ik zowel vragende als uitvoerende partij ben. Toch neem ik ook dat ernstig. Ik zou kunnen mikken op deze ‘uitdaging van een maand’, maar dat zou het verengen tot een spelletje, een gemoedelijk testje. Als vragende partij streef ik naar meer: ik wil alcohol in het geheel terug dringen in mijn leven, om redenen die ik hier niet aan jullie neus hang.
Die gemeende basislaag maakt dat de vraag meer wordt dan vrijblijvend. Het is geen spel. We mikken ergens naar. Dat ik toch spreek over de maand mei heeft met Enthuse te maken: ik moet een bevattelijk, grijpbaar doel vooropstellen.
Encourage:
Beloningen zijn altijd meegenomen, nietwaar. Een goede wortel aan de einder laat de menselijke ezel nog sneller lopen. Maar ze heeft ook het nadeel dat je stopt met lopen als de wortel is ingehaald en opgevreten. Daarom zet ik niet zwaar in op beloningen. De Stickk-app waarvan boven sprake laat je toe om bedrag in te zetten, vast te zetten op een rekening. Haal je de uitdaging, dan krijg je die centen terug. Haal je de uitdaging niet, dan gaan ze naar een voorafbepaalde begunstigde. En, zeggen ze bij Stickk: het werkt beter als je die begunstigde die centen echt niet gunt. Mijn Quit-for-life-app toont me dan weer hoeveel euro ik al bespaard heb door geen alcohol te drinken. Een glas wijn is duurder dan een glas frisdrank. Niet dat ik er vaak naar kijk, maar wie weet, misschien motiveert het toch op een moeilijke dag?

Zo, de hefbomen staan in stelling, het testen kan beginnen. Ik post deze blog zo meteen, en ga dan naar de winkel op zoek naar boeiende drankjes. Ik hou jullie op de hoogte van het experiment en de marinade van het proefkonijn, en hoop uiteraard dat het me lukt.
Laten we klinken op de goede afloop! Waar is de cava?