Natuurlijk zou er gezeurd worden. Dat stond in de Pokeballen geschreven. Gevaar! Paniek! Privacy! Ongevallen! Een bubbel! Inbraken! Volg de tag ‘Pokemon Go’ op De Standaard en je leest meer afschrikwekkende dan lovende titels. De ongevallentitel komt zelfs twee keer voor. De tweede keer om toe te geven dat het eerste artikel over een zwaar Pokemon Go-ongeval volledig verzonnen is, maar intussen bevestigt de titel toch maar netjes de negatieve teneur.
Waarom eigenlijk, vraag ik me dan af. Waarom staat het zo goed om goedkoop – en zelfs ronduit onjuist – neerbuigend of negatief te doen over wat populair is? De hoogleraar mediacultuur Stef Aupers buigt zich in dezelfde krant over het culturele onbegrip voor de onbekende vorm van nieuwe media die nog niet begrepen wordt vanuit de gevestigde mediacultuur, maar verzekert dat het zal koelen zonder blazen. “Kenmerkend aan uitbarstingen van mediapaniek”, zegt hij “is dat zij heftig zijn, maar tijdelijk.”
Ik had alvast geen zin in paniek, heb het spel gedownload en me al op maandagmorgen de weg op begeven. Op zoek naar Charmeleon, Pikachu en Bulbasaur, maar ook op zoek naar potentie. En ja, vooral dat laatste vind je in drommen.
Bewegen, nu met extra beleving
Het meest gehoorde applaus richt zich op het bewegen zelf. En ja, hoor, je beweegt weer. Ik had al langer stappentellers en Apple Watch-cirkels, maar de zoveelste wandelroute doorheen het dorp of het fietsparcours over de naburige helling kwamen me stilaan de strot uit. Je weet al waar je hartslag de lucht in zal gaan en waar het even uitbollen wordt met de wind in de rug. Yada, yada. De lol was eraf.
En toch, vanmorgen, met de Pokemon Go in de hand, stapte ik 
warempel mijn hele bewegingscirkel vol nog voor het acht uur was. Ik stapte van Pokestop naar Gym, van merkpunt naar beestje, van pocket monster naar bezienswaardigheid en weer terug en opeens was er anderhalf uur om. En ik had er nog van genoten ook.
Bewegen heeft vaak een ‘experience’-probleem. Je weet wel dat het zinvol hoort te zijn, maar je merkt het niet meteen. Je moet al flink wat bewogen hebben om te merken dat je vooruitgang boekt. Pas als je heel straf aan het bewegen bent, kom je in die fenomenale roes terecht en wordt het bewegen echt een doel op zich, maar voor je zover geraakt, is er wel een serieuze weg af te leggen. Hoe overbrug je die?
In het 7E-model hebben we het dan over de Enhanced of zelf Augmented Experience: wanneer de zin van de beleving niet instant duidelijk is, trekken we het blik ELVIS open: het verhogen van de beleving met extra Emotie, Lichamelijk genieten, Verwondering, Individuele schouderklopjes en Sociale steun of competitie.
Dat kennen we al langer dan vandaag. We sporten met vrienden, zetten streepjes, houden routes bij, noteren tijden, delen ze op Facebook… maar het kan nog meer en beter, ontdek je bij Pokemon Go.
Uitbroeden wordt uitstappen
In het 7E-boek verwoordde ik nog mijn twijfels bij het te zwaar aanbrengen van externe beleving bij de Experience. Net zoals een overdreven accent op beloning (Encourage) de persoonlijke motivatie (Enthuse) ondergraaft, kan een accent op ELVIS de zin van het gedrag ook onderuit halen. Dat geloof ik trouwens nog steeds. Alleen… wat als het gewoon werkt? Waarom zou je zeuren over de zin van het gedrag, als mensen het gedrag uit pure fun stellen? Je gaat toch ook niet treuren dat er enkel gedanst wordt als er muziek is? Ik hoef echt de zin van dansen niet te begrijpen om er plezier aan te beleven, toch? En nee, ik dans niet zonder muziek. Dan kan ik wandelen met Pokemon Go.
Pokemon Go geeft ook nieuwe ‘zin’ aan het wandelen. Je doet het om op locaties te geraken, uiteraard, maar opdat je niet sowieso de auto zou nemen of je zou laten voeren door mama of papa, houdt de app ook bij of je daadwerkelijk beweegt, en laat die app je de stappen ook omzetten in uitbroed-energie. Je broedt Pokemons uit door te stappen. Je stapt zo’n monstertje gewoon uit zijn ei. Als dat geen maffe vondst is! Je kunt overigens wel heel traag te fietsen om de app te bedotten maar dat wordt al een vaardigheid op zich, die ook wel punten verdient.
Een fraaie lik verf voor de wandelzoektocht
Maar er is nog meer. Wat me vooral verbaasde bij die eerste Pokemon Go-wandeling, was dat ik met nieuwe ogen naar mijn platgetreden paden ging kijken. Ik had al gelezen dat anderen die ervaring ook hadden, maar ik had het weggewuifd. Ik kende mijn omgeving wel. Ik loop die route meerdere keren per week op weg naar een brood of een verse lading kersen.
En verhip. Ik was nog geen dertig meter ver of het ding wees me al op een beeldje dat ik nog nooit had gemerkt. In een mooi verzorgde tuin op een Pokebolworp van mijn deur staat een smeedijzeren wereldbol rustgevend opgesteld achter een haag. In een nis staat een fraaie madonna; onder de brug knappe graffiti en op het kerkhof – jawel – vraagt de app me stil te staan bij enkele gedenktekens die me voorheen niet waren opgevallen.
Ik ben altijd al dol geweest op wandel-, fiets- en autozoektochten en merk dat deze Pokemon Go die potentie ook in zich draagt. Ze geeft nog directer feedback en weet je instant te belonen, te verrukken en te verwonderen.
Erfgoed in Pokebollenland?
Hier schuilt een schat aan mogelijkheden voor erfgoeddiensten, 
jubel ik meteen. Al is er wel nog werk aan de winkel, want bij de meeste standbeelden ontbreken de basisgegevens en een klein stukje storytelling vond ik er helemaal niet. Bij een gevel met uitgewerkte beelden stond ook enkel dat: ‘gevel’. Dan wil ik toch meer weten. Wat stelt het voor? Waarom staan die beelden daar? Wie zette ze? Wanneer? Werk voor de erfgoedvertellers! Wat zou het mooi zijn als de ontwikkelaar de Pokepost-database zou openzetten voor erfgoedcellen.
De database in kwestie is enkele jaren geleden opgezet voor Ingress, een gelijkaardig Augmented Reality-spel over spionnen en aliens voor adolescenten, maar is nu niet meer vrij aan te vullen. Niantic, de ontwikkelaar, overweegt om die locaties duur te verkopen aan bedrijven, winkels en horecazaken… Laat ons hopen dat UNESCO of een andere erfgoedspeler zijn groot hart laat zien, Niantic omhelst en hen weet te overreden om een via die populaire app nog meer omgevingsverweven cultuurverhalen te delen. Geschiedenis, weetjes, verbanden, inzichten, kennis, ontdekkingen…
Pokemon Go kan zo opeens die openluchtleraar worden waar we al zo vaak op hebben gehoopt: hoe laat je jongeren maar ook ouderen verwonderd om zich heen kijken naar een rijke wereld? Misschien wel via een zakmonster?
Team UNESCO aan de zet. Gotta teach ‘em all!
